Één keer met mijn ogen knipperen en er zijn alweer drie weken voorbij... Aan het begin van de avond van 9 augustus kwamen Joyce, Ashley en ik aan op het welbekende huis aan de Tourtonnelaan waar we meteen met onze jetlag-neus in de Surinaamse boter vielen, want het was de afscheidsavond van twee huisgenoten en dat werd gevierd met een uitgebreid diner. Fani (onze huisbaas-niet-huisbaas; hij regelt alles maar is niet de eigenaar) had samen met Kokkie (naam behoeft verder geen uitleg) voor een klein weeshuis gekookt waardoor we ons meteen welkom voelden. Ook misschien door de hoeveelheid djogo’s (literflessen Parbo-bier) en Borgoe (Surinaamse rum) die er vloeide. Er werd mij verteld dat je in Suriname geen katers krijgt. Grappenmakers, niks van waar. Om het uiterst schappelijke tijdstip van 2:00 uur –want eerder staat er geen kip binnen- hebben we nog het nachtleven verkend. Ik waande me weer in mijn middelbare schooltijd in Hollywood op de draaischijf waar riemen als rokjes gedragen werden en Sean Paul uit de speakers blies. Jullie begrijpen dat ik helemaal in mijn element was.

Die maandag had ik mijn eerste dag in het Sint Vincentius Ziekenhuis. Samen met Niels (die al in zijn 4e week zat) loop ik 6 weken op de Kindergeneeskunde. Om 7:30 mijn nest uit, want we moesten om 8:00 uur beginnen en het ziekenhuis is gelukkig maar drie keer rollen. Ik verwachtte een overdracht, maar die is er niet; er wordt meteen met de visite begonnen. Eerst langs de zuigelingen, daarna langs de grotere kinderen, en tot slot langs de kraam om alle kersverse geboren kindjes te onderzoeken en te beoordelen. Mijn taak bestaat uit alle nieuwe patiënten opnemen en deze vervolgen, en als ze naar huis gaan een brief (aan de huisarts) schrijven. Er zijn twee kinderartsen en twee arts-assistenten (waarvan één in opleiding). Als specialist verdien je hier giga veel, maar je werkt hier dan ook eigenlijk continu; de kinderartsen hier bijvoorbeeld hebben om de dag en om het weekend dienst. Dit is dan ook de reden dat bijna alle artsen hier basisarts blijven; dat wil zeggen zaalarts en geen specialist.

Het werktempo daarentegen ligt hier wel wat lager. Zoals je in Nederland altijd meer aan het rennen dan aan het wandelen bent, slof je hier rustig rondjes door het ziekenhuis. Zoals Fani ook zegt; “rennen is niet sexy” (fietsen ook niet overigens). Haasten is sowieso uit den boze. No spang. Je weet zelf. Die labuitslagen komen wel een keertje, net als die bus, en als je hamburger die je om 20:00 bestelt er om 22:00 uur is, mag je blij zijn. Het Leids kwartiertje is hier dus rustig veranderd in een Surinaams half uurtje (minimaal!). Om een uur of 15:00/16:00 is onze dag zo’n beetje ten einde (tegen die tijd heeft alle verpleging ook al zijn biezen gepakt), en hobbelen wij terug naar huis. Over het algemeen tref ik dan het volgende tafereel aan: gesnurk uit een kamer of twee, iemand in een hangmat en doet pogingen de overgebleven djogo’s op te drinken. Wij zijn namelijk twee van de vier stakkers die niet om 11:00 uur met zijn coschap klaar zijn. Maar diegenen die gynaecologie doen zijn nog nét even ietsje zieliger; die hebben de eerste twee weekenden ook dienst , waardoor ze 19 dagen achter elkaar werken, zonder compensatie.

Inmiddels is Niels ingeruild voor Hans (ook best leuk), ben ik al op de helft van mijn coschap (maar nog niet op de helft van mijn tijd hier), en heb ik al een stuk of 20 opnames, één poli-dag en één praatje (over HIV) gehad. En toegegeven… mijn eierstokken beginnen al een klein beetje te klapperen bij al die lieve kleine zwarte kindjes –misschien draagt het feit dat ik net tante ben geworden hier ook een beetje aan bij- maar ik houd het denk ik toch maar alleen bij eventjes knuffelen… (Micky zal blij zijn)