Last, but not least

De laatste tien dagen bracht ik door in California. Het originele plan was om van San Francisco via highway 1 naar L.A. te rijden. Daar is uiteindelijk helemaal niks van terecht gekomen maar het was niet minder leuk. Om in San Francisco te geraken moest ik echter eerst een hysterische overstap doen op Houston. Ik had een uur de tijd om uit het vliegtuig te stappen, door de immigration te komen, mijn bagage op te halen, mijn bagage weer in te checken, en mijn volgende vlucht te boarden. Lukt natuurlijk nooit. De rijen bij immigration duurden echt een baard en het tafereel wat ik bij de bagage claim zag deed al mijn hoop op het halen van mijn vlucht vervliegen. Complete chaos. Overal op de vloer lag bagage verspreid. Ik moest letterlijk over bagage heen klimmen om mijn backpack te vinden. Het gemiddelde derdewereldland had zijn zaakjes beter op orde. Na een intense sprint aangekomen te zijn bij de gate kon ik nog net mijn vliegtuig uitzwaaien. DAAAG. United zette me op de volgende vlucht en verzekerde me dat mijn bagage dezelfde avond daar ook zou arriveren. Not. Reis les #257: vlieg NOOIT met United Airlines. Zelfs niet als ze je geld toe geven.

Ik zat dus weer een paar dagen in San Fran te wachten op mijn backpack; drie dagen in dezelfde kleren was weer een nieuwe uitdaging. Geluk bij een ongeluk: San Fran is niet de slechtste plaats om vast te zitten; ik vind het echt een fantastische stad, heel veelzijdig. Brigitte, mijn huisgenootje, en een vriendin waren er op dat moment toevallig ook. We hebben samen een paar dagen door de stad gebanjerd en de toeristische dingen gedaan die ik de vorige keer met Emma nog niet had gedaan, bijv. een ritje in de cable car. Het weer in San Francisco is echt bizar; in de lente en de herfst is het warmer dan in hartje zomer. (“The coldest winter I spent was the summer in San Francisco”). Er hangt namelijk altijd mist, en in de zomer is dat het ergst. Ik moest opeens weer allemaal lagen met kleding aan en had het echt koud!

Shelley, die ik in Nicaragua had leren kennen, woont in Sacramento en kwam over voor een paar dagen om me te zien, ontzettend leuk. Zij kende de omgeving wat beter en ze liet me Berkeley zien, een stad aan de andere kant van de Bay met heel mooi uitzicht over San Francisco. Jammer van de mist. We zijn ook nog naar een Jerry Garcia tribute concert geweest, tussen allemaal stonede 50+ hippies, natuurlijk bucketlist materiaal als je in San Francisco bent. Shelley zette me vervolgens op de bus naar San Diego, want Meagan (ook ontmoet in Nica en vriendin van Shelley) had mij uitgenodigd mijn laatste dagen daar door te brengen.

De busrit was weer een avontuur. Het openbaar vervoer in de VS is echt ehm, voor sloebers zeg maar. Voor mij dus. En voor de enorme stapel Vietnamezen en Chinezen in mijn bus. Ik waande me echt weer in Azië. Met name ook omdat er niet in het Engels maar louter in Chinees en Vietnamees in de bus werd omgeroepen. De plek waar ik gedropt werd was ook… bijzonder. Een Vietnamese vismarkt. Meagan heeft een half uur naar me gezocht tussen de krabben en inktvis.

Meagan had pas sinds een paar weken een huis en had daarvoor als een halve zwerver uit haar auto geleefd en alles was nog een zooi dus de backpacker vibe ging nog even door. San Diego is pretty people town met mensen die onwijs bezig zijn met hoe ze eruit zien, maar wat wil je met zon zee en strand het hele jaar door. Meagan heeft me alle highlights van San Diego laten zien: we hebben een hike gedaan bij Torrey Pines (een natuurgebied aan het strand), zijn naar de farmer’s market geweest waar we een zee-egel hebben gegeten (hij leefde nog toen we ‘m uitlepelden, probeerde van ons bord af te kruipen. Arm beest, niet heel lekker trouwens), zijn naar Balboa Park geweest (een gigantisch stadspark met allerlei musea en theaters) en hebben bloody mary’s gedronken en voor Pampus gelegen op het strand. Het nachtleven konden we natuurlijk niet onberoerd laten dus ook dat hebben we uitvoerig verkend. Op één van deze avonden ging ik iets later naar huis dan Meagan en was ze vergeten de sleutel aan me te geven. Toen ik aankwam lagen ze in coma dus de deurbel bleef onbeantwoord. Op de stoep zitten de hele nacht had ik ook geen zin in dus ik ben het eerste de beste huis binnen gelopen waar nog ligt brandde en ben daar op de bank gecrasht, heel vriendelijk die Amerikanen.

Helaas was het toen ook tijd om de VS gedag te zeggen en zette Meagan me op zondagochtend op de trein naar L.A.. Vanaf daar vloog ik ’s avonds naar Istanbul waar ik een nacht een lay-over had. Was destijds de goedkoopste vlucht, had het nieuws niet gelezen, iets met rellen enzo. Toen ik daar aankwam was er gelukkig geen wolkje meer aan de lucht. Turken zijn ontzettend vriendelijk en iedereen wilde me op weg helpen. ’s Avonds lekker gegeten en de volgende ochtend vroeg opgestaan (ik heb geen oog dichtgedaan door de jet lag) en door de wakker wordende stad gelopen en de Agia Sophia bezocht (een voormalige kerk en moskee en nu een museum). Istanbul ademt echt geschiedenis, ik wil er zeker nog een keertje terugkomen om er meer van te zien.

Inmiddels ben ik alweer meer dan een maand in Nederland, thuis. Waar niets is veranderd en de tijd heeft stilgestaan. Het voelt wel als thuis, maar toch ook weer niet. Na een maand ben ik gelukkig al wat meer gewend en heb ik niet iedere dag de neiging om een ticket terug te boeken naar een random bestemming. Zoals Shelley tegen me zei: “don’t cry because it’s over but smile because it happened.” Over drie weken begin ik aan mijn coschappen, mijn volgende reis zal ik maar zeggen. :)