Cape McClear
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
28 Juni 2010 | Malawi, Mangochi
Hoihoi allemaal! Bedankt voor jullie reacties! :)
De eerste ervaringen hier in het ziekenhuis betsaan vooral uit frustraties en machteloosheid. De eerste dag werden we op de "neonatologie" (lees: warme ruimte met bakjes met dekens en een niet werkende couveuse) geconfronteerd met een een kindje van een paar uur oud met ernstige uitdrogingsverschijnselen en intrekkingen, maar: er kon niets gedaan worden want de apparatuur was niet voorhanden. Na een rustige: "Oh I think it's dying" viel ik van de toestand bijna van mijn stokje. Jorien volgde even later en we moesten op de ziekenhuisvloer tussen de kakkerlakken even bijkomen.
Bij de morning meeting (overdracht) om 7.30 is het de normaalste zaak van de wereld om te laat te komen, je telefoon op te nemen of weg te lopen om zelf te gaan bellen. Afrikanen leven echt voor hun mobieltjes. De straten zijn hier dan ook overal geplaveid met opwaardeerkaartjes. De enige man die kritische vragen stelde bleek ook de enige arts te zijn in het hele ziekenhuis en hem hebben we ook aangeschoten om wat structuur te krijgen tijdens ons verblijf hier. We hebben hem Dr. Burke gedoopt aangezien het een echte look-a-like is. Helaas is de beste man de helft van de tijd bezig met managen aangezien het een grote chaos is, terwijl hij nou juist de enige is die echt kennis van zaken heeft.
Om de frustaties en cultuurshock te ontvluchten besloten we om dit weekend naar Cape McClear te gaan, een soort badplaats aan Lake Malawi. Na een helse tocht op een matola (pick up) waar we nog steeds blauwe plekken van hebben, kwamen we aan in een klein paradijsje. Het contrast kon letterlijk niet groter zijn; witte mensen in mooie lodges langs het strand, zwarte mensen 5 meter verder het dorp in die alleen geld verdienen aan toerisme en de paar visjes die ze iedere dag vangen. Ondanks dit hebben we de hele dag alleen maar in de zon gelegen en gechilled bij de backpackersachtige lounge. Gelukkig hebben we ook nog een beetje de plaatstelijke economie gestimuleerd door te gaan snorkelen bij het eilandje voor de kust.
Ze hebben hier trouwens een geweldige smaak fanta: pineapple. Leven we echt op hier! Want het water is niet heel lekker van smaak (chloor) en ook niet helemaal te vertrouwen. Ik kwam er in Cape McClear ook pas achter nadat ik een halve liter water had gedronken uit de kraan dat er met een groot bord naast stond: we advise you not to drink water out of the tap. Oeps. Kwam rechtstreeks uit het meer namelijk. Dus als we niet ziek zijn geworden van het heerlijk helderblauwe zwemwater vol bilharzia dan worden we het hiervan wel. Maar no worries, hakuna matata zoals ze hier zeggen.
Door onze vrouwelijke charmes konden we op de terugweg gratis meerijden met een native "Mzungu" en (we hadden zelfs gordels!) hebben we geen gebroken ruggen meer opgelopen.
Vandaag onze eerste echte "round" meegelopen en behoorlijk shocking gevallen gezien. Nu gaan we wederom snel terug naar ons mooie hostel om voetbal te kijken! We keep our fingers crossed dat de stroom niet uitvalt!
Veel liefs!
PS Dit is mijn Malawiaanse nummer, smsjes ontvangen lukt, leuk! Sturen vaak niet.
+265881025423
De eerste ervaringen hier in het ziekenhuis betsaan vooral uit frustraties en machteloosheid. De eerste dag werden we op de "neonatologie" (lees: warme ruimte met bakjes met dekens en een niet werkende couveuse) geconfronteerd met een een kindje van een paar uur oud met ernstige uitdrogingsverschijnselen en intrekkingen, maar: er kon niets gedaan worden want de apparatuur was niet voorhanden. Na een rustige: "Oh I think it's dying" viel ik van de toestand bijna van mijn stokje. Jorien volgde even later en we moesten op de ziekenhuisvloer tussen de kakkerlakken even bijkomen.
Bij de morning meeting (overdracht) om 7.30 is het de normaalste zaak van de wereld om te laat te komen, je telefoon op te nemen of weg te lopen om zelf te gaan bellen. Afrikanen leven echt voor hun mobieltjes. De straten zijn hier dan ook overal geplaveid met opwaardeerkaartjes. De enige man die kritische vragen stelde bleek ook de enige arts te zijn in het hele ziekenhuis en hem hebben we ook aangeschoten om wat structuur te krijgen tijdens ons verblijf hier. We hebben hem Dr. Burke gedoopt aangezien het een echte look-a-like is. Helaas is de beste man de helft van de tijd bezig met managen aangezien het een grote chaos is, terwijl hij nou juist de enige is die echt kennis van zaken heeft.
Om de frustaties en cultuurshock te ontvluchten besloten we om dit weekend naar Cape McClear te gaan, een soort badplaats aan Lake Malawi. Na een helse tocht op een matola (pick up) waar we nog steeds blauwe plekken van hebben, kwamen we aan in een klein paradijsje. Het contrast kon letterlijk niet groter zijn; witte mensen in mooie lodges langs het strand, zwarte mensen 5 meter verder het dorp in die alleen geld verdienen aan toerisme en de paar visjes die ze iedere dag vangen. Ondanks dit hebben we de hele dag alleen maar in de zon gelegen en gechilled bij de backpackersachtige lounge. Gelukkig hebben we ook nog een beetje de plaatstelijke economie gestimuleerd door te gaan snorkelen bij het eilandje voor de kust.
Ze hebben hier trouwens een geweldige smaak fanta: pineapple. Leven we echt op hier! Want het water is niet heel lekker van smaak (chloor) en ook niet helemaal te vertrouwen. Ik kwam er in Cape McClear ook pas achter nadat ik een halve liter water had gedronken uit de kraan dat er met een groot bord naast stond: we advise you not to drink water out of the tap. Oeps. Kwam rechtstreeks uit het meer namelijk. Dus als we niet ziek zijn geworden van het heerlijk helderblauwe zwemwater vol bilharzia dan worden we het hiervan wel. Maar no worries, hakuna matata zoals ze hier zeggen.
Door onze vrouwelijke charmes konden we op de terugweg gratis meerijden met een native "Mzungu" en (we hadden zelfs gordels!) hebben we geen gebroken ruggen meer opgelopen.
Vandaag onze eerste echte "round" meegelopen en behoorlijk shocking gevallen gezien. Nu gaan we wederom snel terug naar ons mooie hostel om voetbal te kijken! We keep our fingers crossed dat de stroom niet uitvalt!
Veel liefs!
PS Dit is mijn Malawiaanse nummer, smsjes ontvangen lukt, leuk! Sturen vaak niet.
+265881025423
-
28 Juni 2010 - 16:12
Iris:
Leuk om je verhalen te lezen, An! Kan me voorstellen dat het wel shockerend is daar in zo'n ziekenhuis... Gelukkig af en toe ook de andere kant zien van het leven daar! :)
Geniet ervan!
Xx -
28 Juni 2010 - 16:49
Freek En Janny:
Goed zo Anne, doe je best en ook genieten hoor, liefs -
28 Juni 2010 - 20:20
Mad :
Hee An! Whoww.. Wat een verhalen, het is vanuit Nederland echt niet te geloven hoe de ziekenhuizen eruit zien daar...
Ben blij dat jij daar bent om de wereld een beetje te verbeteren;)!
Veel plezier! xx -
28 Juni 2010 - 20:55
Jeannet:
hoi meiden, wat een ervaringen, hebben jullie zelf niet de neiging om de boel daar in het ziekenhuis op orde te brengen. Probeer een beetje gezond te blijven en geniet van de leuke dingen -
29 Juni 2010 - 14:47
"tante" Marion:
Hallo dames,
Leuk om dit soort verhalen te lezen. Geniet van deze tijd.
Veel groetjes uit Veldhoven van de "tante" van Jorien -
29 Juni 2010 - 19:23
Henny:
jullie zijn duidelijk in een andere wereld beland! Maak er het beste van! Dat het behalve leerzaam ook een goede tijd voor jullie is.
Harrtelijke groet, Siem en Henny -
30 Juni 2010 - 10:39
Josina:
Hoi!!
Wat leuk om te lezen wat jullie daar beleven! Stoer hoor zo ver weg:-). Ben benieuwd naar nog meer ziekenhuis/dr. Burke/pineapple-fanta/snorkel en kakkerlak-belevenissen. Hakuna Matata;-)! -
01 Juli 2010 - 16:43
Sanne:
Hee lieve An!
Het klinkt allemaal heel absurd, zo zal het ook wel voelen. Bizarre toestanden in dat ziekenhuis, maar ik hoop dat je er al een beetje aan gewend bent geraakt. Wel chill dat je ook even weg kan uit die vreemde cultuur, lekker genieten hoort er ook zeker bij. Ik zal je nieuwe nummer gebruiken voor te smsen, dan zie ik wel of je iets terug kunt sturen ;)
Heel erg veel plezier en ik zal vast binnenkort weer even deze site checken om gekke verhalen te lezen! Trouwens top dat je die verhalen niet ellenlang (ellelang?) maakt, dan zijn ze nog te volgen. Ga zo door! Met meer dan '1 a4-tje' geef ik het al snel op heb ik gemerkt bij m'n huisgenoot die enorme brieven schreef vanuit Zuid-Amerika.
Dikke kus,
Steg -
04 Augustus 2010 - 17:48
Marlinda:
Ha dames,
Ik moest even googelen, maar ik heb jullie gevonden. Gisteren bij opa geweest en we kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat wij liever in ons eigen huis slapen zonder kakkerlakken. Leuk om jullie verslagen gelezen te hebben. En,bovenal, ontzettend knap dat jullie deze reis ondernemen. Gr. aan Jorien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
