Hollaaaaaaand!

We hebben de afgelopen weken alle mogelijkheden om in Johannesburg te komen uitgeplozen maar alle vliegtickets waren uitverkocht danwel onbetaalbaar (duuuuh), en de enige optie was om met de bus te gaan. Dat zou 29 uur afzien worden. Plus dat we dan door Mugabeland moesten, en dat wilden we jullie niet aandoen. (Jullie willen ons vast terugzien).

Aangezien we al ontzettend veel vrienden hebben gemaakt in dit land hebben we deze ook nog even ingeschakeld. En ja hoor, donderdagavond belde er een: "I've got two tickets for you!" "Waaaah! But we are with three!" (Hij wist nog niet dat er nog een "dutch girl" bijgekomen was, lullig). Hij bleek ons ook verkeerd te hebben begrepen: hij had kaartjes geregeld voor de westrijd, in plaats van vliegtickets. Supergaaf natuurlijk, maar we konden er niks mee.

Goed, helaas pindakaas (deze uitdrukking krijgt hier een hele andere dimensie, gezien de pindakaas nu wel onze oren uitkomt). Toen maar besloten om dit weekend naar Blantyre te gaan, een relatief gezien moderne stad hier een paar uur vandaan. Deze trip hebben we weer met een minibus gemaakt, praktisch het enige vervoersmiddel hier, een enorm aftands dingen die bijna uit zijn voegen knalde door de lading. Op de voorruit stond gelukkig: "Relax, God is driving". Geruststellend, want de bestuurder was aan het bellen. Je krijgt echt alles op schoot gekwakt en doordat je met zijn vijven op een bank voor drie zit, zit je gelukkig wel goed vastgeklemd, want gordels zijn er natuurlijk niet. Dan schrik je je echt een ongeluk als er tussen je voeten opeens een beest begint te tokken. Was maar een vastgebonden kip. Of we hem even door wilden geven.
Iedere keer als de minibus stopt en er iemand uit of in gaat komen er verkopers als vliegen op de bus afgestormd om van alles te verkopen: van lollies, maiskolven, broodjes en frisdrank tot gefrituurde vis en muisjes op een stokje. Hmm! Langs de weg wordt allerlei fruit en groente en -natuurlijk- top up verkocht. De groenten worden allemaal heel kunstig opgestapeld, in leuke bouwwerkjes, misschien om het zo aantrekkelijker te maken.

In Zomba hebben we een tussenstop gemaakt/ Dit dorp ligt naast een bergplateau, dat een bezoekje waar scheen te zijn. Hier hebben we iemand gefikst die ons boven wilde droppen. Een paar uur gewandeld via watervallen naar twee viewing points. Echt een super mooi uitzicht over de omgeving. Schijnt. Want toen we er eenmaal waren zwaten we midden in een wolk. We vonden het al steeds mistiger worden... Toch even op die plek wat gegeten en toen we omkeken was het volledig opengetrokken! Dus alsnog van een heel mooi uitzicht kunnen genieten!

De weg naar Zomba zijn we teruggelopen, via een heel steil, smal -af en toe heel glibberig- paadje dat het "potato path" was gedoopt. We hebben alleen geen aardappel gezien, wel wederom een adembenemd uitzicht. Nu hebben we spierpijn op plekken waarvan we anatomisch gezien wel wisten dat we spieren hadden maar nog nooit gevoeld hadden. Ongelofelijk, we zijn net drie kreupele oude dames nu.

Gisteren hebben we eerst wat sightseeing gedaan door Blantyre (niet zo veel sights, dus snel gezien) en ook op zoek gegaan naar een betere slaapplek want de nacht er voor echt in een enorm ruk hostel terecht gekomen. 's Nachts vastgevroren in ons -vieze- bed en ' s ochtends bevroren onder de -vieze- douche. Het hostel waar we afgelopen nacht sliepen was echt een verademing: een matras in plaats van een plank en een heel lekker ontbijt voor dezelfde prijs als het crappy hostel.
's Avonds een amerikaanse jongen gecontact die we vorig weekend hadden ontmoet. Hij verblijft in Blantyre en met hem zijn we meegegaan naar een redelijk hippe club met wat Nederlanders en grote tvschermen. We hebben de afgelopen weken verschilleden pogingen gedaan om Malawianen "Hup Holland Hup" en andere liedjes te leren, maar veel meer dan "Hoep! Hoelland Hoep!" wordt het niet...
We wilden stiekem voor een paar uur heel erg graag in Nederland zijn, maar we hebben ons erbij neergelegd en ons eigen feestje gebouwd. En na de wedstrijd waren we heel erg blij dat we toch niet naar Johannesburg waren gegaan.

Deze week is onze laatste week in het ziekenhuis, dus we gaan nu hard aan ons stageverslag klussen. De meeste tijd brengen we door op de "Labour Ward" waar we nu al bedreven zijn geworden in het plotseling kinders uit persende moeders opvangen.
Vanmorgen hebben we een reisgids naar Mozambique gekocht want daar willen we eigenlijk ook nog heen. Maar we beginnen dit weekend in Cape Maclear, waar we afscheid zullen nemen van Hanneke. Daarna zullen we doorgaan naar een wild life park in Zambia, South Luangwa! Heel erg veel zin in!

Veel liefs van ons!