Artsen Zonder Grenzen

Allereerst: we hopen dat het snel gaat regenen bij jullie.

Malawianen (-nezen, we weten het nog steeds niet), leven echt met het licht. De zon komt hier op om een uur of 5.30 en gaat ongeveer 12 uur later weer onder (het is hier natuurlijk winter ;)). Op dat moment doet natuurlijk heel Malawi het licht aan, waardoor overal voor onbepaalde tijd (meestal een uur) de stroom uitvalt. Goddank hebben we hier in het ziekenhuis een generator, we hebben er namelijk niet echt aan gedacht om zaklampen mee te nemen.

Straatverlichting is hier ook iets onbekends. Toen we zondagavond door het aardedonker liepen schrok ik daarom zo enorm van een man (natuurlijk net zo pikzwart als de nacht, behalve zijn tanden) die vlak langs me heenliep, dat ik keihard gilde en Jorien in mijn spastische beweging de greppel in maaide. Die vent moet echt hebben gedacht dat we niet goed waren.

's Ochtends om 6.00 is iedereen dus al in beweging. Gisterochtend ook, toen we met Artsen Zonder Grenzen meegingen. Zij hebben hier een vaccinatieprogramma tegen mazelen (die zijn hier in alle hevigheid uitgebroken een jaar geleden). Toevallig gingen we naar een aantal posts dichtbij Cape McClear. We zijn echt door een mooi stukje Malawi gereden. Overal waar je kijkt zie je een glooiend landschap met baobabs, acacia's en palm- en bananenbomen, supermooi. De huizen zijn echt zoals je Afrikaanse hutjes voorstelt; lemen hutjes met een dak van een soort riet. Op iedere plek waar we komen wordt er naar ons (gekke mzungus) gezwaaid en gewezen, en zelfs aan onze vingers gelikt om te proeven of dat rare wit wel echt is.

Artsen Zonder Grezen (of MSF zoals ze het hier noemen) heeft het heel goed georganiseerd. Iedereen heeft een duidelijke taak; iemand die de spuiten uitpakt, de vaccins maakt, de vaccinatis geeft, localizers, crowd control, iemand die de hele rambam op de goede plek opzet en dan nog supervisors die checken of alles goed gaat en waar nodig helpen. Wij zijn de hele dag mee gegaan met een supervisor, een braziliaanse verpleegster van een jaar of 27.

Wat zo opviel is dat zo veel kinderen echt geen kik geven als ze de prik krijgen! In Nederland ben je ongeveer een uitzondering als je niet huilt, hier als je dat wel doet. En als je dan huilt, word je ook nog eens uitgelachen door je vriendjes en je bloedeigen moeder. Lullig. Het is trouwens ook heel cool om de rest van de dag met je mouw opgestroopt te lopen en het grote gat van je prik aan je matties te showen. Een bloeddruppel geeft ook extra credits trouwens. Vandaag is de laatste dag van het hele programma, de opkomst is gelukkig heel hoog, zelfs boven de target die MSF heeft gesteld. En de paar kiddo's die niet gevaccineerd zijn door groepsimmunisatie, hopen we maar!

Liefs!

PS Door een of andere onverklaarbare reden is het bij ons alledrie alleen mogelijk om onze moeders te smsen. Alle andere smsjes die we sturen komen niet aan. Smsjes ontvangen lukt wel! :D