Noodle girl

Koh Lanta was een verademing na Koh Phi Phi, maar ik ben er maar kort gebleven omdat ik met kerst in Singapore wilde zijn en nog veel van Maleisïe wilde zien. De eilanden van Thailand waren leuk en gemakkelijk om mee te beginnen maar af en toe voelde het als Chersonissos 2.0, ookal had ik dit wel verwacht. Mijn eerste ervaringen van Maleisië daarentegen waren niet geheel verwacht: bij mijn eerste bestemming, Penang, een eiland aan de westkust, was ik behoorlijk verrast door de flitsende reclameborden, waaronder een gele MacDonalds ‘M’ en een Starbucks. Ik werd gedropt in Chinatown, het hart van de oude hoofdstad van het eiland, Georgetown, en ben vanaf daar expres naar een niet erg druk hostel gegaan omdat ik het wel fijn vond om even alleen te zijn. Eigenlijk was het een vrij vies en louche hostel van een Chinese eigenaar, waar mijn éénpersoonskamer (lees: hok) bestond uit een bed met aan alle kanten maximaal 30 cm eromheen. ’s Ochtends om 4.30 uur werd ik wakker van monniken die in een wasbak plonsden en mij vervolgens heel vervreemd aankeken omdat ik met mijn slaaphoofd in –voor hen- erg weinig kleren mijn slaaphok uit kwam zetten.

Georgetown, en zo bleek later –al in iets mindere mate- heel Maleisië, was een hele mix aan culturen. Maleisië is door (o.a.)Groot-Brittannië gekoloniseerd geweest en zij hebben bijgedragen aan de instroom van met name Indiërs en Chinezen in de stad, maar er wonen ook Japanners, Armeniërs, Indonesiërs en Arabieren om maar wat te noemen. De oude binnenstad bestaat uit met name “shophouses”: huizen met een open voorgevel waar handelswaar in uitgespreid kon worden maar wat nu gebruikt wordt als stoep. Verder is er namelijk geen stoep in Georgetown. Door de verscheidenheid aan culturen staan moskeeën, synagogen, chinese tempels, hindoetempels en kerken vredig naast elkaar en iedereen vindt het prima, ondanks dat Maleisië officieel een islamitische staat is. Voor een deel is die vredigheid ook schijn, want de echte Maleisiër wordt gedefinieerd als iemand die praktiserend moslim, geboren en opgegroeid in Maleisië en Maleisisch sprekend is; ook wel bhumiputra genoemd. Ben je dat niet, en dat zijn heel veel “Maleisiërs”, dan kan je nog wel eens gediscrimineerd worden als je naar een bepaalde universiteit wilt. Ondanks dat, vond ik zeker dat Penang zijn naam als “Pearl of the Orient” eer aandeed.

Na Georgetown ben ik naar de Cameron Highlands gegaan, de bergachtige binnenlanden, waar je trekkingen kon doen naar uitgestrekte theeplantages en enorme aardbeienplantages. Daar zat ik weer in een schoon, groot hostel met een normale wc. Ik heb na een aantal weken reizen even mijn instelling wat betreft wc’s veranderd. Ik ga er inmiddels vanuit dat het een hurkplee is, is het dat niet, ben ik erg gelukkig. Is wat fijner dan een superschoon toilet verwachten en weer een enorme deceptie te voelen als je erachter komt dat het een aan alle kanten ondergepieste, verzopen stinkzooi is. Nog groter dan die deceptie, is het de pure vreugde die je voelt als je de deur opent en een normale wc ziet. Totdat je het bordje ziet met instructies (zittend poppetje op wc-bril) hoe je die normale wc dan moet gebruiken. Dan weet je al hoe laat het is. Op het bordje staat namelijk: “Please do not stand on toilet seat”. Nu vragen jullie je af wie er in godsnaam op de wankele wc-bril klimt en in hurkpositie zijn behoefte gaan doen. Tot je allemaal voetstappen op de wc-bril ziet. Ja, het gebeurt dus echt.

De “mossy forest”-tour die ik heb gedaan in de Cameron Highlands was erg leuk maar behoorlijk mossy en mijn witte 3 euro-Primark-heuse-trekkingschoenen zijn ondertussen bruin geworden. Tijd om nieuw schoeisel aan te schaffen in een echte stad: Kuala Lumpur. Na twee weken op twee verschillende slippers was dat wel even tijd. Gigantische shoppingmalls met kerstbomen van 15 meter hoog waar groepen hoofddoekjes foto’s voor maken; “Santa baby”-zingende chinese meisjes en kerstliedjes in drukkende warmte. Zo, dat was het leukste van Kuala Lumpur. Ohnee, ik vergeet de Petronas Towers. Uit pure verveling (na twee shoppingmalls heb je het wel gezien en de kerstliedjes ook gehoord) ben ik maar naar de film gegaan. Natuurlijk wel bevroren in de bioscoop, want de airco stond zoals gewoonlijk weer op 16 graden. Ik ben dus eerder uit “KL” vertrokken dan mijn plan was, en ben langer in Melaka gebleven. De oostkust waar ik eerst heen wilde, bleek namelijk een no-go door de moesson. Melaka was een stadje twee uur rijden ten zuiden van KL en respectievelijk in handen van de Portugezen, Nederlanders en Britten geweest. Met name van de Nederlandse kolonisatie zie je veel terug. Erg vreemd om op zovele duizenden kilometers van huis een “Stadthuys” tegen te komen en Nederlandse grafstenen. Ik weet niet per se of ik er trots op ben. Bij de Nederlandse overblijfselen kwam ik in gesprek met een gekke local die visser was maar door de overbevissing nu prenten van het oude Melaka verkocht. Hij vertelde me dat bijna iedere Maleisiër een bijnaam heeft en hij doopte mij grijnzend om tot “noodle girl”. Mijn hoofd, zo zei hij, leek op een ei, en mijn haar op noodles. Tja. Mijn haar is een beetje een fenomeen hier, want iedereen heeft hier knettersteil haar. De teller van mensen die puur uit vermaak vragen of ze aan mijn krullen mogen trekken zodat ze terugschieten staat nu op twee. Ik heb maar ingestemd en vervolgens stonden ze vijf minuten giechelend aan mijn haar te plukken.

Melaka deed in sommige opzichten een beetje denken aan Georgetown, al was het een schonere (in Georgetown waren er open riolen) maar ook een neppere versie. Ieder weekend komen er namelijk hordes chinezen naar Melaka voor de avondmarkt. Een leuke, heel bedrijvige markt waar met name plastic troepjes worden verkocht maar ook met ontzettend lekker eten. Door de mix aan culturen is het eten hier echt subliem. Op deze markt doet een oude chinese kung-fu-master al 35 jaren zijn kunstje: met zijn wijsvinger(!) een kokosnoot breken. Die vinger staat inmddels wel een beetje krom. De oude baas is behoorlijk zelfingenomen maar ik moet het hem nageven, hij flikt het wel.
Chinezen houden nu eenmaal van glim, glans en glitter plus een hele hoop schepjes overdaad en dat is de reden dat Melaka met het jaar nepper wordt: feestverlichting in tempels en een neppe "Nederlandse" windmolen om maar wat te noemen. Afgezien daarvan heeft Melaka een ontzettend relaxte sfeer (en dus enorm lekker eten) waardoor die stad me langer heeft vastgehouden dan ik in eerste instantie dacht.

Kerst heb ik in Singapore gevierd met papa, een heerlijke luxe, maar ook erg dure stad na het goedkope Thailand en Maleisië. In veel opzichten deed het me aan de steden in Maleisië denken, dezelfde grote shopping malls en Chinatown en Little India, maar dan een extreem schoon exemplaar. Wat wordt beweerd over Singapore is waar: overal staan ontzettend hoge boetes op dus je mag aanzienlijk weinig. Bijvoorbeeld niet eten op het station of in de trein, of fietsen onder bruggen door. Overal staan onredelijk hoge boetes op dus het werkt wel degelijk.

Mijn plannen veranderen dagelijks door de dingen die ik hoor en lees en de mensen die ik ontmoet, en Myanmar bleek lastig in deze tijd van het jaar, dus ik besloot na kerst naar (Maleisisch) Borneo te gaan, waar ik een enorm leuke Oud & Nieuw heb gevierd met een hoop locals. Ik zit nu in een hotelkamer in een stad in wat al behoorlijk voelt het hart van Borneo, al is het dat nog lang niet. De mensen die Engels kunnen zijn nu al op één hand te tellen en ik ben samen met mijn reisgenoot de enige blanke in de stad. Morgen gaan we nog verder de rivier op varen op zoek naar ons einddoel: longhouses van de Dayak, de orinigele koppensnellers van Borneo. Niet meer praktiserend hoor.