Zes dagen, 1864 bochten

Back-to-basic-Borneo deed me na drie weken schreeuwen om tempels, drukte, dronken Engelsen en goedkope Changs. Cháááángs; als je “Chang” zegt betekent het stad, en “Cháááng” betekent olifant, a.k.a. het welbekende Thaise bier. Jahaa, de Thaise taal luistert nauw. En waar kon ik beter op zoek naar lauwwarme Changs dan in Bangkok? Met papa heb ik dus op mijn verjaardag het beruchte Khao San Road verblijd met onze aanwezigheid. Een straat die meer van je zintuigen prikkelt dan je lief is, maar waar je je uren kunt vermaken met naar (dronken) toeristen, goedkope kleding, gebakken schorpioenen en houten kwakende kikkers kijken.

In drie dagen Bangkok heb ik zo’n 150 verschillende Boeddha’s op de foto gezet, maar toegegeven, ze blijven nog steeds fascineren. De Grand Palace, het paleis van de koninklijke familie met gigantische tempels (uiteraard met Boeddha’s) was overweldigend en de Wat Arun, met uitzicht over de rivier was ook mooi maar enorm steil, dus eng om te beklimmen. Mijn laatste dag Bangkok bleek op “Big Buddha day” te vallen, en de regering verstrekte daarom gratis benzine aan de tuktukbestuurders, waardoor ik voor 40 baht (1 euro) de hele dag rondgereden werd door mijn persoonlijke driver, om nog meer tempels en Boeddha’s te bezoeken. Mijn tuktuk driver (Dingdong, serieus) was ontzettend aardig, de zon scheen en het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Was het ook. Na twee stops begon Dingdong me op andere plekken af te zetten dan ik had gevraagd (kleermakers en toeristenkantoren), en bij stop twee viel het kwartje: hij kreeg bij iedere toeristische plek een benzinebon dus hij verdiende op deze manier aan mij rondrijden. Hij durfde nog om een fooi te vragen maar ik heb Dingdong vrolijk gedag gezegd en ben weer gaan lopen. Hierna was ik wel toe aan een Cháááng, en ik belandde zelfs nog bijna in een pingpongshow (geen commentaar). Na twee maanden maak ik nog steeds de fout te veel te drinken en te weinig te slapen voor een reisdag dus mijn anderhalf uur durende treinrit naar Ayutthaya voelde als een eeuwigheid. Ayutthaya en Sukhothai zijn twee oude hoofdsteden met mooie tempelruïnes waar je doorheen kunt fietsen. Toen ik deze had bezocht was mijn tempelkoorts behoorlijk gezakt en ben ik doorgereisd naar het noorden, naar Chiang Mai.

In Chiang Mai heb ik een paar dagen niet veel meer gedaan dan door de oude stad gelopen; het is een vierkant met aan de oostgrens ontzettend veel eettentjes, koffiezaakjes en bars. Een erg toeristische plek maar de stad heeft een heel relaxte uitstraling dus het is niet storend. Ook heb ik nog de dierentuin bezocht waar het hoogtepunt de panda’s waren. De andere dieren misten hier en daar wat lichaamsdelen dus dat was wat spijtig. Misschien zijn mijn standaarden wat West-Europees maar ik vind het jammer dat ik dit gesponsord heb. Vanuit Chiang Mai doen veel mensen een paar dagen een trekking, maar ik wilde “The Mae Hong Son Loop” doen: 600 km en 1864 bochten. Mijn paar motorrijlessen maakt mij nog geen ervaren scooterrijder dus ik wilde het graag met iemand anders samen doen. Gelukkig vond ik een heel leuk meisje: Céline uit Zwitserland. De eerste kilometers die we Chiang Mai uit reden waren chaotisch: Thai letten op niemand anders dan zichzelf in het verkeer. Na 50 km en de eerste afslag werd het echter veel rustiger, maar de weg ook veel bochtiger en steiler. En… er zaten ontzettend veel gaten in de weg. Geen gaatjes, maar gaten. Hierdoor en door onze onervarenheid reden we erg langzaam en werden we ingehaald door stinkende, zwarte rook uitbrakende bussen en vrolijk zwaaiende Thai op scooters (“Falang falang!!” = buitenlander) en duurde de eerste 130 km naar Pai zo’n 6 uur, al was dit wel inclusief met wat pauzes bij o.a. hot springs (mooi!).

Pai, het dorpje waarvan ik had gedacht dat we er één dagje zouden blijven omdat het zo klein was. Maar we werden allebei meteen verliefd op Pai. Pai voelde voor mij als een backpackershippiedorp zoals een backpackershippiedorp hoort te zijn. Ik waande me even in Woodstock ’69 (Jimi Hendrix shirt meteen aangetrokken ;)). In tegensteling tot veel plekken in Thailand waren er geen opdringerige tuktukbestuurders en waren ook alle winkeliers ontzettend aardig. Ik vreesde nogal voor de toekomst van dit dorp en zag het al exploderen door de toestroom van massatoerisme, maar ik heb me laten vertellen dat de inwoners erg veel moeite doen om deze sfeer te behouden en dat lijkt te lukken. We aten wat bij een enorm druk eettentje en omdat we zo lang bleven hangen nodigde de eigenaresse ons uit voor een kijkje in de keuken. “You need know what’s in your food!”. Ze wees naar een emmer met bruine drab die kennelijk in ons eten was verwerkt. “Good Thai fish, in lot of food. For taste!” Het rook niet heel erg lekker en ze legde uit waarom: “One month, no good. Two month, no good. One year, no good. Four years, gooooood!!”. Aaiiiiiiiii. Gefermenteerde vis, yummie! Ze was ontzettend aardig en nodigde ons uit voor een Thaise kookcursus in haar “restaurant”-keuken de avond erop. Die uitnodiging namen we natuurlijk graag aan deze gratis(!) kookcursus overtrof de 1000 baht kostende kookcursus in Chiang Mai in volle glorie. Ik weet nu ook eindelijk het geheim achter de dunne Aziatische vrouwen: ze vertelde dat ze ’s avonds niet at maar dineerde met whiskey en geen bier dronk (“make fat!).

De volgende morgen reden we (nu met een Deens meisje erbij) verder naar Mae Hong Son en de dag erna naar Mae Sariang. Beide dorpjes waren totaal niet toeristisch, weer heel anders dan Pai. De route zelf was van plek tot plek steeds bijzonder verschillend, van jungle tot rijstvelden tot dorre vlakten; helaas was de schoonheid van de uitzichten erg moeilijk in foto’s te vatten dus jullie moeten me maar op mijn woord geloven. Een road trip is geen road trip zonder breakdown en dat gebeurde dan ook. De mensen onderweg waren echter zo aardig dat ze –ondanks dat ze geen woord Engels kunnen- ons wilden helpen, en toen we ze wilden betalen wilden ze geen geld van ons aannemen.
Onze laatste stop was Doi Inthanon National Park, met veel watervallen en de hoogste berg van Thailand. Een prachtige plek waar we gekampeerd(!) hebben naast een rivier, een kampvuur hebben gebouwd en we het ’s nachts enorm koud hebben gehad. Terug in Chiang Mai waren we een ervaring maar ook een hele hoop spierpijn rijker, dus ik heb voor het eerst in mijn leven een echte massage gekregen. Ik neem aan dat de lezers van dit verhaaltje weten dat ik nogal onprettig kan vinden als je o.a. mijn rug aanraakt dus stel je even mij voor in een massagesalon. Bij mijn rug werd ik inderdaad even spastisch en kreeg ik en met mij de rest van de salon de slappe lach (inclusief masseuse) maar ik heb het overleefd en het voelde eigenlijk best wel oké.

Vanuit Chiang Mai ben ik inmiddels naar Chiang Rai gereisd en morgenochtend pak in de slow boat de Mekong op naar Luang Prabang in Laos. De ING heeft mijn pinpas geblokkeerd dus geld verkrijgen zal een behoorlijk avontuur worden de komende maanden dus ik ben vandaag de hele dag daarmee bezig geweest. Twee dagen relaxen op een slow boat kan ik dus wel gebruiken!