Lào Láo langs de Mekong

De slowboat over de Mekong van de grens naar Thailand naar Luang Prabang was –mede dankzij de hoeveelheid “Beer Lao” die er vloeide- bij uitstek de gelegenheid om nieuwe reismaten te maken. Hier heb ik uiteraard niet aan meegedaan dus ik heb in uiterst nuchtere toestand een kersverse Nederlandse reisgenoot gevonden, Linde. We kwamen niet meer van elkaar af dus samen hebben we een groot deel van Laos gezien.

Op de tussenstop in Pak Beng kregen we voor het eerst te maken met de aangename Franse invloeden in Laos: overal kun je baguettes kopen die ze voor een euro beleggen met bijv. tonijn, smeerkaas of Nutella, en ze verkopen croissants, bananen- en chocoladecakes, echt een walhalla. Na dag twee waren we het mooie maar eentonige uitzicht over de Mekong -rotsen, vissers en waterbuffels- en onze door Beer Lao benevelde reisgenoten wel beu dus we waren blij aan te komen in Luang Prabang. Luang Prabang is een hele mooie frans-koloniale stad die is ingesloten door twee rivieren, natuurlijk voor de verandering propvol met tempels en buddha’s. De fruitshakes, de gezellige marktjes, het lekkere eten en de hoeveelheid happy hours zorgden ervoor dat we in een paar dagen tijd ons maandbudget er doorheen hebben gejaagd.

In een dorpje in het noorden, Muang Ngoi, wilden we graag een homestay doen, maar het was nog wel een hele ervaring om er te komen. De minibus die ons bracht had de vering van een bejaarde schildpad en we waren dan ook niet verbaasd toen er halverwege de rit bijna een wiel af vloog, dus dat was weer een paar uur wachten voor het brik weer enigszins opgelapt was. Muang Ngoi was enorm goedkoop en had een prachtige ligging aan de Mekong, omgeven door karstgebergte. We hebben een trekking gedaan naar een homestay waar we verwelkomd werden met –wederom- rijstwijn, Lào Láo. 16 shotjes verder waren niet alleen wij maar ook onze gastfamilie van het padje af, en schalde “Niggas in Paris” door de speakers van het hutje (ze wilden per se wat muziek van mijn telefoon op hun supersonische boxen aansluiten). Verre van oké.

Na een korte tussenstop in Luang Prabang gingen we door naar Vang Vieng, een dorp was eens geregeerd werd door straalbezopen “tubende” (= de rivier af drijven in een band) backpackers. Helaas hebben behoorlijk wat toeristen het loodje gelegd tijdens het tuben, omdat ze de zeer verstandige cocktail van drank, happy shakes, mushroom, MDMA en Lào Láo kennelijk niet echt goed konden combineren met op een band de rivier afdrijven. Goh. De politie is nu heel streng met controleren op drugs e.d. en er zijn nog maar enkele barren open. Er was dus niet zo veel aan, maar we besloten Vang Vieng nog een kans te geven vanuit een heteluchtballon. Pechvogels dat we waren, regende(!) het die ochtend pijpenstelen waardoor we geen zonsopkomst zagen (we ziagen eigenlijk helemaal niks) en daarbij hadden we ook nog een vrij incapabele bestuurder die het presteerde ons in een boom te laten landen. Weer een ervaring rijker.

In Vientiane, de hoofdstad die overigens niet erg mooi is dus het enige dat we hebben gedaan is voor een vermogen aan sushi eten en aan het zwembad liggen, sloot Judith zich bij ons aan. Met zijn drieën hebben we de Mekong verder naar het zuiden gevolgd, naar Tha Khaek, een dorpje vanwaaruit je “The Tha Khaek Loop” kunt doen. Eigenlijk hetzelfde idee als de Mae Hong Son Loop (zie vorige post) maar dan korter. De scooters die we huurden waren dit keer alleen een stukje aftandser en het waren semi-automatische, dus we moesten ook nog even leren schakelen. Prima te doen trouwens, alleen een extra moeilijkheidsgraadje was de weg die 60 kilometer lang eigenlijk geen fatsoenlijke weg was maar rood zand met steenbrokken. Onderweg zijn we door veel dorpjes gereden waar iedereen vriendelijk naar je zwaait en hebben we een enorme grot bezocht van 7,5 km lang. De verjaardag van Judith vierden we met een verjaardagstaart die we met een hoop locals hebben gedeeld. Alleen jammer dat we ze niet echt konden duidelijk maken dat ze jarig was.

Vier dagen later hadden we een rode huid van de zon en rode longen van het stof, dus moesten we even sportief gaan doen, en we boekten een tweedaagse trekking: de Treetop Explorer op het Bolaven Plateau. Twee dagen lang hebben we gelopen, gezwommen, rotsgeklommen en roetsjten we aan 450 meter lange ziplines van boomtop tot boomtop, met uitzichten die moeilijk te beschrijven zijn maar prachtig waren. Je zweeft bijvoorbeeld een minuut lang voor een waterval langs met onder je honderden meters lager een rivier, en voor je een immens uitzicht van jungle zover het oog reikt. ’s Nachts sliepen we in onze eigen privé-boomhut, alleen te bereiken via een zipline (moest dat apenpakkie weer aan –zie foto op facebook), met uitzicht op een grote waterval. We waren na die twee dagen helemaal afgepeigerd maar het was dubbel en dwars alle inspanningen waard! Hierna hadden we dus wel weer behoefte aan even niksen, en dat deden we op het zuidelijkste plekje van Laos in Don Det, één van de “4000 Islands”, die gevormd worden door de Mekong. Hier hebben we niks gedaan dan aan het strandje gelegen en naar kinderen gekeken die van de waterbuffels af in het water springen (die beesten liggen in het water een beetje te herkauwen en vinden alles prima). Vanuit Don Det heb ik een helse busrit geboekt naar Siem Reap in Cambodja, maar daarover later meer!